Ανησυχία

Γήινες σκουληκότρυπεςείν’ των µετρό µας οι σταθµοί.Από τη µία µπαίνωκι από την άλλη ευθύς βγαίνωκαι τα πάντα αλλάζουν.Μακάρι να ‘ταν κι η ζωή µας έτσι.Μ’ ένα εισιτήριο φτηνόή παρµένο απ’ τα χαλασµένα µηχανήµαταστην είσοδο του τερµινάλπου κάποιος καλός άνθρωπος θα ‘χε αφήσει,στην κοσµοµόνωση να ‘µπαινακαι ν’ άλλαζαν τα πάνταστην επόµενη στάση.Άραγε εγώ µεταφέροµαιόταν µε το µετρό ταξιδεύωή είν’ ο κόσµος που αλλάζεικαι πάλι στον ίδιο σταθµό κατεβαίνω,ίδιος κι απαράλλαχτος;