Δεν είμαι η Μαρία… είμαι η Κάλλας

Το βιβλίο του Μιχάλη Δημητρίου, καρπός ερευνητικής δημοσιογραφίας και λογοτεχνίας, αποτέλεσμα πολυετούς έρευνας, παρουσιάζει την αυθεντική προσωπικότητα της Μαρίας Κάλλας, με προσφυγή στις πρωτογενείς πηγές, με τεκμήρια και πλήθος στοιχείων, με σημαντικές μαρτυρίες στενών φίλων και συνεργατών, που ομιλούν με παρρησία και ευθύτητα. Ανατρέπει σκουριασμένους μύθους, κακοήθειες αποκαθήλωσης, και τις φθονερές επινοήσεις μείωσης ακόμα και από ισχυρά ΜΜΕ της εποχής, που από τότε είχε καταγγείλει δημόσια η Μαρία Κάλλας με πολυσέλιδες ανακοινώσεις της. Πολλά τα ανυπόστατα, ανακριβή και ευτελή, που καταρρέουν μέσα στις αποκαλυπτικές σελίδες του βιβλίου.

Επίκεντρο της αφήγησης, το τελευταίο, άγνωστο, το «ελληνικό καλοκαίρι διακοπών» της Κάλλας στην Ουρανούπολη, φιλοξενούμενης του Κώστα Πυλαρινού, με τη συντροφιά της Βάσως Δεβετζή και άλλων φίλων. Άγνωστο και σημαντικό γεγονός στη ζωή της, καθώς εκεί δίπλα στην Πολιτεία του Αγίου Όρους, παρθενική τότε περιοχή, η Κάλλας χαίρεται τη φύση, αναπολεί, στοχάζεται, συζητά και αξιολογεί τα πεπραγμένα του βίου και της Τέχνης της.

Η ζωή της Κάλλας υπήρξε συναρπαστική όντως, με πλούσιες εναλλαγές, απορρίψεις, πικρίες αλλά και περιόδους λαμπρής αναγνώρισης, δόξας και βαθύτατης ικανοποίησης, φιλίας πολύχρονης και πάντα ψυχικής ανάτασης. Με λάθη και αδυναμίες, με ανταγωνισμούς και απέραντες φιλοδοξίες της. Ωστόσο, ήταν και παρέμεινε έως το θάνατό της, το 1977, πάντα η σπουδαία Κάλλας και ουδέποτε η «μίζερη Μαρία» ως alter ego, τόσο προς όλους τους άλλους όσο και προς τον ενιαίο εαυτό της.

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο καταρχήν στον Χρήστο Λαμπράκη, που έδωσε πολλές αξιόπιστες σχετικές πληροφορίες στον συντάκτη της εφημερίδας Το Βήμα Μιχάλη Δημητρίου. Προλογίζεται από τον Κώστα Πυλαρινό, Πρόεδρο του Ιδρύματος Υποτροφιών Κάλλας, μετά τον Χρήστο Λαμπράκη, και παλαιότερο –εν ζωή– φίλο της από τη δεκαετία του 1960.