“[…] Υπήρξε, τελικά, αφελής ο Δασκαλόπουλος; Δύσκολο να το δεχθεί κανείς αυτό για έναν άνθρωπο που αποδείχθηκε σκληρός κι επιδέξιος πολιτικός παίκτης στα οκτώ χρόνια της θητείας του στην ηγεσία του ΣΕΒ. Πρόκειται μάλλον για έναν ιδεαλιστή, ικανό να δει με ρεαλιστική ματιά πολύ μπροστά, και ο οποίος είναι ιδιαίτερα ευρηματικός σε στρατηγήματα και ελιγμούς, αλλά αρνείται συνειδητά κάθε συναλλαγή, έκπτωση ή συμβιβασμό. Η αντινομία του; Έπαιξε με σκληρούς πολιτικούς όρους χωρίς να τρέφει πολιτικές φιλοδοξίες. Υπήρξε, έτσι, διαπρύσιος κήρυκας μιας αναγκαίας εθνικής αλλαγής (που ακόμη εκκρεμεί) χωρίς ν` αναζητήσει τρόπους και όχημα για να ωθήσει στην πραγματοποίησή της. Από την άλλη, όλες οι προβλέψεις του επιβεβαιώθηκαν, όλες οι προειδοποιήσεις του επαληθεύτηκαν, όλες οι θέσεις του παραμένουν -δυστυχώς- επίκαιρες και καίριες. Σημαίνει κάτι αυτό – για τον ίδιο, για τον ρόλο που μπορεί να παίξει στο μέλλον; Η σιωπή του, εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, μάλλον δείχνει ότι δεν τρέφει αυταπάτες: ουδείς προφήτης στον τόπο του. Είναι όμως ένας τόπος που συνεχώς φυραίνει – ως πότε; Ως πότε άνθρωποι σαν τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο θα σημαίνουν συναγερμό σε ώτα κωφών; Και πώς θα τελειώσει όλο αυτό; […]” (Αλέξανδρος Βέλιος / Αντώνης Κεφαλάς, από τον πρόλογο της έκδοσης)