Επιμενίδειος οίστρος

Όταν οι Άνθρωποι βιώνουν ως αναγκαστική τη συνάθροισή τους.Όταν μέσα στα κλειστά μιας Πλατείας όρια εκτείνεται ο Κόσμος.Όταν η Ελευθερία κι η Ειρήνη διχονοούν για το σημαντικό κι ομονοούν για το ασήμαντο.Όταν η Ζήση μια Μηλιά είναι π’ ευνουχίζει την αυτονομία των κλώνων.Όταν η Θάλασσα πιότερο από παντιέρα ανεμίζει.Όταν Βασανιστές και Βασανισμένοι του juggernaut ιππεύουν τα καπούλια.Όταν Εκείνος την ιδιωτική εξηγεί οδό του κι Εκείνη καταχθόνιο σχέδιο αποκαλύπτει.Όλοι γονυπετείς ικετεύουν σαν παράξενοι Ταξιδιώτες κι η Ποίηση, που γράφεται, ένα λωλού παράπονο στυφό όλους να μας αφορά.Ιλάρια ο φόβος της Εκκλησίας, Σατουρνάλια των πλουσίων ο φόβος. Κι αν και τα δυο μαζί ο φόβος της Ηθικής, Φόβος τι εστί;Όταν οι Άνθρωποι σαρανταπληγιασμένοι ορθώνονται, δεν λαχταρούν άλλη μια μέρα για να ζήσουν, μα για να νικήσουν.Αφού γνωρίζουν πως φόβος, ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ εστί…