Γλυκό κορίτσι… (έχει φθορά λόγω παλαιότητας)

“Όταν ερωτευόταν, ένιωθε ένοχη, επειδή ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Κάποτε άρχισε να υπογράφει ως Αλίκη Γ. Ηλιάδη. Μάταιος κόπος. Η μείζων εικόνα ήταν εκεί, κυρίαρχη. Δεν θα έπειθε ποτέ κανέναν πως μπορούσε να είναι απλώς η γυναίκα κάποιου. Έζησε μια προσωπική ζωή, χωρίς την παραμικρή προστασία, ζωή που προσπαθούσε να περιμαζέψει, να σώσει τα κομμάτια της. Δεν μου θύμιζε ποτέ καμιά από τις ηρωίδες που υποδύθηκε. Αν κάποιος ρόλος μ’ έκανε να τη σκέφτομαι και να την ταυτίζω μ’ αυτόν, ήταν ο ρόλος που δεν έπαιξε: της μικρής φιλενάδας του Περόν, που τη διώχνουν, κι αυτή κοιτάζει τις βαλίτσες στον διάδρομο και αναρωτιέται: “Και πού θα πάω εγώ;” Ύστερα, ερχόταν ξανά η Αλίκη Βουγιουκλάκη και την πήγαινε όπου ήθελε”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)