Η αναρχία της τάξης

Σε ένα σύστημα εξουσίας που «οικοδομήθηκε» από τους δημιουργούς του με μια επίπλαστη αυταρέσκεια ότι θα στέκεται όρθιο για πάντα, εισέρχεται σε περιόδους κρίσης μια αταξία, σύγχυση. Μια αναρχία της τάξης. Αυτή την επερχόμενη αναρχία «οσμίζεται» ο Σταύρος, ένα «επιτυχημένο κάθαρμα της πιάτσας» όπως αυτοχαρακτηρίζεται, νυν πρόεδρος «μεγάλης και σίγουρης» τράπεζας μιας χρεοκοπημένης χώρας, ο οποίος παραθέτει δείπνο στη βίλα του στο Κεφαλάρι Αττικής, σε δύο φίλους του (Στέφανο-Μιχάλη), γόνους μεγαλοαστών. Κατά τη διάρκεια της αναμονής του δείπνου, οι τρεις τους συζητούν στον κήπο της βίλας για την πολιτική, την οικονομία και την κοινωνία. Αξίες, θέσφατα και «ιερές αγελάδες» της χώρας τίθενται υπό την κρίση ενός κυνικού και ανατρεπτικού διαλόγου, ανοιχτού, χωρίς αυτολογοκρισίες, όπως συμβαίνει πάντα στους διαλόγους πίσω από τις «κλειστές πόρτες», με στόχο και σκοπό τη διατήρηση της εξουσίας, η οποία διασφαλίζει τη διατήρηση της ελευθερίας. … Γι’ αυτό και εγώ σας λέω να πάρουμε τα μέτρα μας, για να προφυλαχτούμε από μια ενδεχόμενη πλημμύρα. Από μία πιθανή αναρχία της τάξης, που αυτή τη στιγμή πλανιέται στον αέρα, σχηματίζοντας σκούρα απειλητικά σύννεφα.