Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Η Επανάληψη, το μόνο από τα έργα του Κ. της ψευδωνυμίας (δηλ. της παραγωγής “uno tenore”, της γραμμένης με μια πνοή από το Είτε-Είτε ως το Υστερόγραφο, από το 1842 ως το 1846, που ωραιότατα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα έργο, στο οποίο η επώνυμη, θεολογικότερη, παραγωγή λειτουργεί αντιστικτικά είτε ως εξιλέωση, κοιταγμένο αλλιώς), περιόδου που κυρίως ενδιαφέρει, το μόνο που είμαι σε θέση να μεταφράσω ολόκληρο -εκλογή κατά τα άλλα ποτέ δεν έγινε παρά μόνον αντίστροφα και μετά την εκλογή- δεν είναι ίσως ούτε το πιο ενδιαφέρον ούτε το πιο “σημαντικό” έργο του. Δεν έχει την αυτοτέλεια του Φόβου και Τρόμου με τον οποίο είναι γραμμένη συγχρόνως δεν “συμβάλλει στην Φιλοσοφία” όπως τα Φιλοσοφικά Κομμάτια είτε η Έννοια της Αγωνίας, γραμμένα μόλις ένα χρόνο αργότερα. Βεβαίως και δεν κυριολεκτούμε μ’ αυτές τις εκφράσεις, σαν να ‘ταν δυνατόν να υπάρξει ένα βιβλίο (κοσμικό και όχι ιερό) έξω από τον αναγνώστη του (ενώ ευκολότερα αποκόπτεται από τον συγγραφέα, ίσως μάλιστα και να είναι επιβεβλημένη αυτή η αυτονομία). (Απόσπασμα από τον πρόλογο της έκδοσης)