Ιφιγένεια/Βορά – Εγώ, μιά δούλα

Η Βίβιαν Στεργίου εμπνέεται από την Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη εστιάζοντας στη στιγμή λίγο πριν τη θυσία της ηρωίδας. «Δεν πειράζει να πεθάνω, όμως πρώτα θ’ ακουστώ», λέει, φτύνοντας τις λέξεις – μοναδικό της όπλο. Κι όσο μονολογεί υπάρχει εδώ και τώρα. Μόλις πάψει, πεθαίνει από χίλιες μεριές, σ’ όλα τα μέρη. Παντού και πάντα θριαμβεύει ο χρησμός. Η θυσία της είναι κωμική, ελάχιστα τραγική. Σκάβει τον λάκκο της και μπαίνει μέσα. Θυσία για το τίποτα. Κρέας για φάγωμα.
 
Ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης γράφει με αφορμή την Εκάβη του Ευριπίδη ένα κείμενο διασκεδαστικό και ευφρόσυνο που απομυθοποιεί το απόλυτο σύμβολο θρήνου και απόγνωσης, μέσα από τη ματιά ενός προσώπου το οποίο την έζησε από κοντά και αντιλήφθηκε πράγματα που δεν αποτυπώθηκαν ποτέ στα έργα των μεγάλων ποιητών. Η κοινή ανθρώπινη ματιά, το μικρό ανθρώπινο μέτρο, απέναντι στον μεγάλο μύθο. Η πορεία της τραγικής Εκάβης μέσα από ένα λοξό, απρόσμενο κοίταγμα.