Λουτρό οξυτοκίνης

Η οξυτοκίνη είναι μια ορμόνη, η επονομαζόμενη ορμόνη της αγάπης, από την οποία κατακλύζεσαι όταν αφήνεσαι στη συναισθηματική πληρότητα που μοιράζεσαι με έναν άλλο άνθρωπο. Δίνει τον τίτλο στη συλλογή διηγημάτων της Κατερίνας Κονιδάρη, από την ιστορία μιας ηρωίδας που, για να διασωθεί από τη συγκίνηση μιας αγκαλιάς, λέει πως, ναι, νιώθει κάτι σαν αγάπη αλλά μάλλον είναι απλή χημική αντίδραση.Χωρίς καμία εξιδανίκευση -ο δρόμος, η ασθένεια, η απομόνωση δεν έχουν καμία γοητεία- οι χαρακτήρες των διηγημάτων στέκονται με υπολογισμό, εμμονή, εξάρτηση, επιφύλαξη, αποστασιοποίηση και αηδία απέναντι σε μιαν πραγματικότητα που όσο περισσότερο αναλύεται από τη διαρκή παραγωγή λόγου, τόσο περισσότερο περιορίζει την υπόστασή τους.Η γρήγορη πρόζα, ο ρέοντας λόγος, η υπαινικτικότητα και η ειρωνεία ισορροπούν με την τρυφερότητα, το χιούμορ και το βάθος του στοχασμού σχετικά με την αδυνατότητα κάθε μορφής λύσης και θεραπείας.