ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΡΟΓΚΟΦ (ΣΚΛΗΡΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ)

Δύο οροσειρές και μια θάλασσα-λίμνη ανάμεσά τους είναι τα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης. Κοιτάξτε τα στο χάρτη, εκεί όπου τελειώνει ο Εύξεινος Πόντος: Ο Καύκασος, δεξιά του η Κασπία και από πάνω της η οροσειρά των Ουραλίων, που φτάνει έως τη θάλασσα Μπάρεντς του αρκτικού κύκλου. Στα μέρη αυτά, τα μέρη των Αμαζόνων, των Σκύθων και των Σαυροματών του Ηροδότου, αιώνες τώρα συγκρούονται οι Ρώσοι, οι φυλές του Καυκάσου και οι φυλές της στέπας. Έως το 19ο αιώνα τα έπαθλά τους ήταν οι πόλεις δυτικά των Ουραλίων, με τα γόνιμα εδάφη τους. Όμως, μετά τους πολέμους του Ναπολέοντα και την έλευση της Βιομηχανικής Επανάστασης, τα βαλτοτόπια ανατολικά των Ουραλίων έγιναν ο δρόμος για τα βουνά της ανατολικής Σιβηρίας, που είναι πλούσια σε μεταλλεύματα, πετρέλαιο κι φυσικό αέριο. Η αυτοκρατορία του τσάρου κατείχε όλη αυτή την ατέλειωτη χώρα, μαζί με την Αλάσκα, μέχρι τον Καναδά. […]
Τι ήταν όμως αυτό που έκανε τον Ιούλιο Βερν να στρέψει την προσοχή του, το 1875, σ’ αυτή τη χωρίς λιμάνια χώρα; Μοιάζει παράδοξο, καθώς η πλειονότητα των έργων του πάντα είχε να κάνει με τη θάλασσα. Βλέπετε, έχοντας μεγαλώσει στο λιμάνι της Λουάρ και ταξιδεύοντας κατόπιν, με το δικό του ιστιοφόρο σε πάμπολλες θάλασσες, η περιγραφή πλοίων και λιμανιών ήταν «του χεριού του». Οι στέπες όμως… πώς πυροδότησαν την έμπνευσή του;
Την απάντηση φαίνεται ότι κρύβει ο ίδιος ο Μιχαήλ Σφογκόφ, όταν -όπως θα διαβάσετε στη συνέχεια- καλπάζει στις στέπες κυνηγημένος από τους Τατάρους και πυροβολεί εναντίον τους με… ρεβόλβερ! Μια εύλογη απορία γεννιέται στο νου του «τεχνολογικά ευαίσθητου» αναγνώστη: Είχαν ρεβόλβερ οι αγγελιοφόροι του τσάρου, το 1875; Η απάντηση είναι ναι […]. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)