Μήδεια

«Προφέρουμε τ όνομά της και, αφού οι τοίχοι είναι διαπερατοί, περνάμε στην εποχή της. Είναιμια συνάντηση που τη δέχεται ευχαρίστως, απαντά στο βλέμμα μας από το βάθος του χρόνου, χωρίςνα διστάσει. Παιδοκτόνος; Για πρώτη φορά αυτή η αμφιβολία. Ανασηκώνει ειρωνικά τους ώμους της,μας γυρίζει την πλάτη, δεν της χρειάζεται πια η αμφιβολία μας, δεν της χρειάζεται η προσπάθειάμας να της αποδώσουμε δικαιοσύνη, απομακρύνεται. Μας αποφεύγει; Μας δείχνει το δρόμο; Εμείς τηστείλαμε σ αυτή την πορεία, εκείνη έρχεται να μας συναντήσει από το βάθος του χρόνου κι εμείςεπιστρέφουμε, προσπερνώντας τις εποχές που, όπως φαίνεται, δε μας μιλούν τόσο καθαρά όσο ηδική της. Κάποτε, αναγκαστικά, θα συναντηθούμε».