Μια έξυπνη και ανατρεπτική προσέγγιση σε ένα βαρύ θέμα.- Boyd Tonkin, IndependentΈνα βιβλίο έξοχο, παιχνιδιάρικο και σαρκαστικό για τη μετανάστευση. Ο Καπλάνι την αφηγείται όπως δεν έχει καταφέρει να την αφηγηθεί κανείς μέχρι σήμερα. – Lisa AppignanesiΤο «Μικρό ημερολόγιο συνόρων» διαθέτει απέριττες διατυπώσεις, γνήσιο, και σε ισχυρές δόσεις, αυτοσαρκασμό, γοργή και λειτουργική εναλλαγή των δύο αφηγηματικών του επιπέδων και, πάνω απ` όλα, μεγάλη συγκινησιακή δύναμη και πειθώ. – Ελευθεροτυπία…ο Καπλάνι φέρνει τα σύνορα πιο κοντά μας. – Kapka Kassabova, The GuardianΜια αποκαλυπτική υπενθύμιση ότι τα σύνορα συχνά γίνονται αδιαμφισβήτητα εμπόδια. – Laurence Mackin, Irish TimesΣυνδυάζει την ευφυή ματιά του παραλογισμού του έργου του George Mikes How to be an Alien[Αχ! Αυτοί οι Αγγλοσάξωνες] με τη φιλοσοφική επίγνωση του Μίλαν Κούντερα. – Maya Jaggi, IndependentΈνας αυτοβιογραφικός διαλογισμός για το τι σημαίνει να είσαι μετανάστης από έναν σοφό Αλβανό. – Peter Stansky, Stanford UniversityΤο σύνδρομο των συνόρων είναι ένα είδος «αρρώστιας», που δεν υπάρχει καν στον κατάλογο των αναγνωρισμένων ψυχικών διαταραχών. Το μυθιστόρημα αυτό μιλά ακριβώς για την αρρώστια αυτή. Με δυο διαφορετικές αφηγηματικές φωνές, μιλά για τα σύνορα του ολοκληρωτισμού, της φυγής, της ενοχής, του έρωτα, της ελπίδας, της συνύπαρξης, της άδειας παραμονής, της μετανάστευσης. Στο Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων δε συμβαίνει τίποτα το ιδιαίτερο – και ταυτόχρονα συμβαίνουν τα πάντα. Ο πρωταγωνιστής αφηγείται την πρώτη επαφή με μια ξένη χώρα (την Ελλάδα) μιας παρέας Αλβανών μεταναστών που μετά την κατάρρευση του ολοκληρωτικού καθεστώτος του Ε. Χότζα περνούν με τα πόδια τα ελληνοαλβανικά σύνορα στις αρχές του ’90. Είναι μια αφήγηση όπου το δράμα και η τραγωδία συνυπάρχουν με το μαύρο χιούμορ και τη λυτρωτική αυτοειρωνεία. Από τότε που εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2006, το Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων έχει γίνει λογοτεχνικό σημείο αναφοράς για κάποια από τα πιο καυτά θέματα των ημερών, τα σύνορα και τη μετανάστευση. Ένα από τα πιο επίκαιρα βιβλία της εποχής μας.Πέρασα τα σύνορα μιας ξένης χώρας, της Ελλάδας, στις 15-10-1991. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τα σύνορα μιας άλλης χώρας και η πρώτη φορά επίσης που έβλεπα τα σύνορα της πατρίδας μου: τα έσχατα όρια ενός κόσμου που ίσως μας είχε πετάξει έξω από το χρόνο, έξω από τον κόσμο. Στην επιχείρηση φυγής νόμιζα πως θα ήμουν μόνος, βρέθηκα όμως να βαδίζω με ένα καραβάνι ανθρώπων… …Στο συνοριακό φυλάκιο, από την αλβανική πλευρά, μας περίμεναν τέσσερις στρατιώτες με Καλάσνικοφ και ο αξιωματικός, ο οποίος μας κοιτούσε με ένα βλέμμα που φανέρωνε κάτι ανάμεσα σε περιφρόνηση και θυμό. Ο αξιωματικός: «Πού πάτε;» Μια φωνή: «Να φύγουμε….» Ο αξιωματικός: «Ποιος μίλησε;» (Σιωπή) Ο αξιωματικός: «Έχετε διαβατήρια;» Μια φωνή: «Μας δώσατε εσείς διαβατήρια;» Ο αξιωματικός: «Ποιος μίλησε;» (Σιωπή) Ο αξιωματικός: «Ξέρετε ότι μπορεί να περάσετε χειρότερα εκεί που θα πάτε;» Μια φωνή: «Ας φύγουμε και ας περάσουμε…» Ο αξιωματικός: «Εντάξει τότε, όποιος θέλει μπορεί να περάσει…»”Ο Γκαζμέντ Καπλάνι γεννήθηκε το 1967 στην πόλη Λούσνια της Αλβανίας. Τον Ιανουάριο του 1991 πέρασε τα σύνορα με την Ελλάδα περπατώντας μαζί με ένα καραβάνι ανθρώπων. Στην Ελλάδα έκανε όλα τα είδη των δουλειών που κάνει ο κάθε μετανάστης για να επιβιώσει: οικοδόμος, λαντζιέρης, περιπτεράς. Ταυτόχρονα, φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Από το 2001 μέχρι το 2011 ήταν τακτικός αρθρογράφος της εφημερίδας Τα Νέα. Είναι συγγραφέας τριών μυθιστορημάτων, γραμμένα στα ελληνικά, τα οποία έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί στα αλβανικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, πολω-νικά και δανέζικα. Μετά απο 25 χρόνια εργασίας και ζωής στην Ελλάδα αποφάσισε να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ, λόγω της πολυετούς άρνησης του ελληνικού κράτους να του χορηγήσει ελληνική υπηκοότητα. “