Όταν με την έκρηξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου ο πολυπράγμων Max Oppenheim υπέβαλε το Υπόμνημα για την επαναστατικοποίηση των ισλαμικών εδαφών των εχθρών μας, οι γερμανικές πολιτικές και στρατιωτικές ελίτ ενθουσιάστηκαν με την ιδέα ενός ιερού πολέμου που θα κήρυσσε η σύμμαχος Οθωμανική Αυτοκρατορία, προκαλώντας γενικευμένη μουσουλμανική εξέγερση στις αποικίες των Αγγλογάλλων και στην τσαρική Ρωσία. Στον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο ο Hitler ήταν λάβρος κατά της πολιτικής του προκατόχου του Κάιζερ, πεπεισμένος ότι η Μέση Ανατολή θα έπεφτε σαν ώριμο φρούτο στα γερμανικά χέρια μετά την περικύκλωσή της από τη Wehrmacht. Κανείς από τους δυο δεν έφτασε τελικά εκεί όπου ονειρευόταν.
Θα μπορούσαν, ωστόσο, τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά στις σχέσεις των δύο γερμανικών αυτοκρατοριών με την Εγγύς Ανατολή; Με άλλα λόγια, τι θα γινόταν αν το τζιχάντ «made in Germany» εκπλήρωνε τους βασικούς στόχους του, όπως είχαν περιγραφεί στα υπομνήματα του Oppenheim; Άραγε η απώλεια του ελέγχου στις αποικίες ήταν αρκετή για να οδηγήσει στη συντόμευση του πολέμου, και τους Αγγλογάλλους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να υπογράψουν τη δική τους «υπαγορευμένη» συνθήκη ειρήνης; Αντίστοιχα, η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία θα κατάφερνε, άραγε, να αλλάξει τον ρου του πολέμου στην περίπτωση που ο Hitler σταματούσε, έστω παροδικά, να σκέφτεται με όρους φυλετικούς και έβλεπε στα πρόσωπα των Αράβων περισσότερο τους «πολιτικούς φίλους» παρά τους «φυλετικούς εχθρούς»;
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.