Όχι εγώ

Ο μικρός Γιόαχιμ θυμάται ότι ο πατέρας του το 1933, λίγο μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, όχι μόνο έχασε τη δουλειά του ως πολέμιος του καθεστώτος, αλλά του απαγορεύτηκε εν γένει η οποιαδήποτε εργασία. Από τότε η οικογένεια Φεστ άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, τα γεύματα έγιναν πολύ λιτά, τα ρούχα άρχισαν να μπαλώνονται, οι φίλοι αραίωσαν τις επισκέψεις τους και στο σχολείο αυτός και τα αδέρφια του ήταν δακτυλοδεικτούμενοι – ο ίδιος ο Γιόαχιμ αποβλήθηκε καθώς χάρασσε καρικατούρες του Χίτλερ στο θρανίο του. Όταν κάποια στιγμή η μητέρα του Γιόαχιμ έσπασε και ζήτησε από τον άντρα της να αλλάξει γνώμη και να γραφτεί στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, γιατί η αναλήθεια ήταν ανέκαθεν το όπλο του απλού κόσμου απέναντι στους ισχυρούς, εκείνος της απάντησε: «Εμείς δεν είμαστε ο απλός κόσμος. Όχι σε τέτοια ζητήματα!». Μια αυτοβιογραφική αφήγηση, γραμμένη στον ρυθμό μιας μελαγχολικής μουσικής δωματίου, που αποτυπώνει μια εποχή και αναδεικνύει το πορτρέτο ενός ανθρώπου που η ηθική του ακεραιότητα αφυπνίζει και εμπνέει.