ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ

Ο Κώστας Δούκας μελετά τον Όμηρο εδώ και σαράντα χρόνια και έχει γράψει πολλά βιβλία που προέκυψαν από την μελέτη του αυτή με την οποία προάγει την ιστορική έρευνα, ιδίως όσον αφορά την εποχή που έζησε και έγραψε ο Όμηρος.
Το έργο όμως για το οποίο η κοινωνία μας θα τον τιμά και τον ευγνωμονεί είναι η σχολαστική μεταγραφή των Ομηρικών έπων, στίχο προς στίχο με τη μεγίστη προσέγγιση της ομηρικής διαλέκτου.
Ο Κώστας Δούκας πείθει κυριολεκτικά τον αναγνώστη των επών να πλησιάσει το αρχαίο κείμενο και να διαπιστώσει ότι η σύγχρονη καθομιλουμένη των Ελλήνων χρησιμοποιεί κα εκφέρει με τον ίδιο τρόπο άνω των 80% των ομηρικών λέξεων αυτούσιων για να εκφρασθεί. Ο Κώστας Δούκας πέτυχε το ανέλπιστο: “Να ξαναζωντανέψει την ομηρική διάλεκτο”.
Κατάφερε να φωτίσει τον συνδετικό κρίκο που ενώνει την ενιαία ελληνική γλώσσα στην πορεία της από τον Όμηρο μέχρι σήμερα.
Το θαύμα αυτό πετυχαίνει, γιατί κρατά αυτούσιες τις ρίζες από όσες ομηρικές λέξεις αντιλαμβάνεται και χρησιμοποιεί ο σύγχρονος Έλλην. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος: “Σ’ αυτές τις ρίζες που δεν μπόρεσαν να καταστρέψουν οι κατά καιρούς εισβολείς και προσωρινοί κατακτητές της ελληνικής γης, “της πατρίδος γαίας” του Ομήρου καταφεύγει το βιβλίον αυτό, σε μία προσπάθεια να καταδείξει έμπρακτα, επιστημονικά και εύληπτα ότι από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει γλωσσικά. Όλες σχεδόν οι λέξεις έχουν το ίδιο νόημα, την ίδια ορθογραφία και την ίδια προφορά από την μακρινή ομηρική εποχή και αποτελούν τον γνήσιο δεσμό της πανάρχαιας φυλετικής και αυτόχθονης καταγωγής των Ελλήνων
Σήμερα μετά από επτά χρόνια εργασίας πάνω στο κείμενο της νεοελληνικής απόδοσης, η μεταγραφή γίνεται έμμετρη και ο λόγος αποκτά μουσική πληρότητα. […] (Από το σημείωμα του εκδότη)

Ιδού λοιπόν ένα πολύμοχθο έργο, που απευθύνεται σε διδάσκοντες και διδασκόμενους, οι οποίοι έχουν την ευκαιρία να διεξέλθουν την έμμετρη μετάφρασι της Ιλιάδος, παραβάλλοντάς την με το παραπλεύρως αρχαίο κείμενο και να εννοήσουν απ’ ευθείας τον γνήσιο δεσμό μεταξύ ομηρικής διαλέκτου και καθομιλουμένης, λαμβανομένων υπ’ όψιν βεβαίως όλων των ιδιωματισμών και των γλωσσικών μετασχηματισμών που υφίστανται οι λέξεις δια μέσου των αιώνων. Εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ σε μία γλώσσα μεγάλης χρονικής αντοχής είναι η ρίζα, και αυτή πρέπει πάντοτε να ανιχνεύεται, διότι από κάθε ρίζα, όπως συμβαίνει και με τα φυτά, φύονται συγκεκριμμένοι βλαστοί και συγκεκριμένοι καρποί. (Κ.Δ., Το ομηρικό ζήτημα)