Συμπτώματα καραντίνας και άλλα διηγήματα

Στις δεκατρείς του Μάρτη ήρθε ο μικρός γιος με το αυτοκίνητό του να πάρει τον γιατρό για το νεκροταφείο. Ο μεγάλος, παρόλο που είχε βγάλει εισιτήρια, δεν μπόρεσε να έρθει· είχαν σταματήσει, λόγω της πανδημίας, οι πτήσεις από το Βερολίνο στη Θεσσαλονίκη. Στο κοιμητήριο έφτασαν με μάσκες, με γάντια, ακόμα και με γυαλιά, κι ο γιατρός φορώντας ναυτικό μαύρο καπέλο. Φτάσανε στον τάφο, τον είχανε σκάψει, αλλά μέσα δεν είδανε τίποτα, θαρρείς κι είχανε σηκώσει τη νεκρή. Τρέξανε στα γραφεία αλαφιασμένοι, εκεί είναι τους είπαν, να πάνε πίσω και να περιμένουν, σε λίγο θα έστελναν τον εργάτη. Και πράγματι εμφανίστηκε γρήγορα, νέος και όμορφος άντρας, φορούσε ρούχα λερωμένα και λαστιχένιες ψηλές μπότες, περίπου σαραντάρης και τους ρώτησε:«Εσείς είστε οι συγγενείς;»Είμαι πια ογδόντα οκτώ χρονώ… Έζησα όλα τα συγκλονιστικά γεγονότα της εποχής μου: τον ελληνο-ιταλικό πόλεμο· τη γερμανική Κατοχή, τον Εμφύλιο και τις συνέπειές του· την περίοδο της αντιπαροχής, που άλλαξε τη μορφή του τόπου και του τρόπου της ζωής μας· τη χούντα των συνταγματαρχών, που την ένιωσα στο πετσί μου ως στρατιωτικός γιατρός, όταν με αποστράτευσαν το 1968. Τα βιώματα της ζωής μου αποτέλεσαν το υλικό της λογοτεχνικής μου κατάθεσης. Ποτέ μου, όμως, δεν φαντάστηκα ότι στις αρχές της δεκαετίας του 2010 θα έβλεπα συσσίτια για λιμοκτονούντες συνανθρώπους μου, όπως αυτά που έζησα παιδί επί Κατοχής. Ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι την τελευταία χρονιά της δεκαετίας αυτής θα ζούσα και μια πανδημία με εκατόμβες νεκρών.  Στην ηλικία που βρίσκομαι δεν γράφω πια εύκολα. Αναρωτιέμαι τώρα ποιο ήταν το ερέθισμα για να γράψω αυτό το τελευταίο βιβλίο μου για την πανδημία του κορονοϊού, που απροσδόκητα μας προέκυψε, Δεν ήταν τόσο τα γεγονότα, όσο ο λόγος του καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα, που καθημερινά μάς μιλούσε. Τον καθηγητή δεν τον ήξερα· για την ακρίβεια, αγνοούσα την ύπαρξή του. Όταν μάλιστα, ύστερα από λίγο, κάποιοι ανόητοι άρχισαν να τον λοιδορούν στα μέσα μαζικής δικτύωσης, κάθισα ξανά μπροστά στον υπολογιστή μου και, επιλέγοντας γραμματοσειρά με μεγάλα γράμματα, άρχισα να γράφω το βιβλίο.Π. ΣΦ.Ο Περικλής Σφυρίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1933, όπου και ζει. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ως μαθητής της Στρατιωτικής Ιατρικής Σχολής) και εργάστηκε ως καρδιολόγος μέχρι το 1994. Διετέλεσε πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης (1975-1981).Έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές, συλλογές διηγημάτων, μυθιστορήματα και ένα αυτοσχόλιο πνευματικής πορείας. Κυκλοφόρησε μελέτες για λογοτέχνες, ζωγράφους και τρεις ανθολογίες για τους πεζογράφους της Θεσσαλονίκης, μία εκ των οποίων μεταφράστηκε στα γερμανικά και άλλη στα αγγλικά.Διηύθυνε τα περιοδικά της Θεσσαλονίκης Τραμ (1987-1991/1996) και Παραφυάδα (1985-1990). Συνεργάστηκε με τα περισσότερα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά. Δύο βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα ολλανδικά και πολλά διηγήματά του στα γερμανικά, αγγλικά και ολλανδικάΑπό τις εκδόσεις της Εστίας κυκλοφορούν η συλλογή διηγημάτων του Το πάρτι και άλλα διηγήματα (2011), το μυθιστόρημα Ψυχή μπλε και κόκκινη (2013), τα Ζωοφιλικά. Μια μαρτυρία και δώδεκα διηγήματα (2014), Παραφυάδες ΙΙΙ. Κείμενα λογοτεχνίας και βιβλιοκρισίες 2009-2013 (2015), Τα κοινωνικά διηγήματα (2016) και το μυθιστόρημα Καρκίνος (2018).