ΤΟ ΦΩΣ ΛΙΓΟΣΤΕΨΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

[…Το κορίτσι με τη μεγάλη μοναξιά τραγούδησα.
Τις νύχτες κλαίει, δαγκώνει με μανία τα νοτισμένα σεντόνια
αναζητάει με όλες τις αισθήσεις της εκείνον.
Απλώνει δυο κύκνεια χέρια στο σκοτάδι
ζητώντας βοήθεια
πονώντας από τις μυρωδιές
κι από τη θύμηση των τελευταίων ασπασμών.
Αποκαμωμένη
κουλουριάζεται στην άκρη της άφωτης κάμαρας
φανταστικά βήματα στις σκάλες αφουγκράζεται
κανείς.
Αμείλικτη πραγματικότητα…]

[…Μιλώ τις νύχτες για να μ’ ακούν οι άγγελοι
Έννοιες και ιδέες φορτώνουν στα φτερά τους και ταξιδεύουν
στα πέρατα του κόσμου.
Όλο μου το βιος οι λέξεις κι ένα πέλαγος υπομονή…
…Όλη μου η ζωή μια συνεχώς αναβαλλόμενη επανάσταση
κι ένας απλησίαστος έρωτας.
…Πληγή από μόνη της η ύπαρξη του ανθρώπου…
… Όταν δεν σε χωράει ο κόσμος πού πηγαίνεις; …] (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)