Λάκης Γαβαλάς

Ήταν τέλη Νοεμβρίου όταν, ως έμβρυο, αποφάσισα να ζητήσω καταφύγιο στην κοιλιακή χώρα της Τζοβάνας Γαβαλά που με κράτησε με την καλύτερη φροντίδα εκεί για εννιά ολόκληρους μήνες… Την ευχαρίστησα για πρώτη φορά μετά από έξι μήνες που έμαθα να λέω «μαμά» και να αγκαλιάζω… Με θήλασε επί δυόμισι χρόνια και αυτό αποτελεί για εμένα εφόδιο ακόμη και σήμερα στα εβδομήντα μου… Στο διάβα μου είχα ως κινητήρια δύναμη άλλοτε φτερά και άλλοτε γρανάζια, μπαταρίες και γκάζι… Παραδόθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα μόνο αφού πρώτα είχα ακουμπήσει στο αγαπημένο μου στρώμα… Ξύπνησα με τη σφυρίχτρα της ξεκούρασης όταν αυτή κουράστηκε πλέον να με «φιλοξενεί». Πέθανα μόνο από τα γέλια και έζησα για να ζω το σήμερα… Την ανάμνηση και το ενθύμιο τα έχει στα χέρια του ο θάνατος, ο οποίος έχει μείνει ακόμη εκτοπισμένος από τη θετική μου ενέργεια… Θα γίνω βιβλίο γιατί έτσι μόνο μια ζωή μπορεί να στριμωχτεί σε ένα ράφι, γιατί έτσι μόνο καθένας μπορεί να σε ξεφυλλίσει, έτσι μόνο μπορεί να σε κάνει προσάναμμα για το τζάκι του, έτσι μόνο μπορεί να σε κάνει ευρύτερα γνωστό… Καλή ανάγνωση.Λάκης Γαβαλάς