Εν Αιγύπτω τω 1202

Ο εξ Ιράκ καταγόμενος Αμπντέλ Λατήφ αλ-Μπογντάντη συγκαταλέγεται μεταξύ των εξεχόντων εγκυκλοπαιδικής μορφώσεως ουλεμάδων της αραβοϊσλαμικής ιστορίας. Τούνομα αυτού αρρήκτως συνεδέθη προς την του Σαλαδήν περίοδον, ότε και ο ισλαμικός κόσμος βιοί μίαν, τρόπον τινά, βραχύβιον ενδυνάμωσιν, ήτις τάχιον βαίνει μειουμένη, ώςτε μετ` ου πολύ ν` ακολουθήση πτωτικήν πορείαν, οδηγήσασαν εν τέλει εις την παρακμήν του.
Ούτος, πέρα του πολισχιδούς συγγραφικού του έργου καλύψαντος φάσμα ευρύ των ισλαμικών επιστημών, ηκολούθησε την τότε ευρέως διαδεδομένην έξιν της δια των ταξειδίων εξευρευνήσεως νέων τόπων, ώςτ` εκείθεν ν` ανακαλύψη γνώσιν νέαν, κατά την σχετικήν του Μωάμεθ διήγησιν «ανακαλύψατε την επιστήμην και εις την (:μακρυνήν) Κίναν εισέτι» -ασχέτως εάν απεδείχθη εκ των υστέρων η μη αυθεντικότης του εν λόγω χαντήθ. Ούτω, εταξείδευσε πολύ, εγνώρισε μέγα του τότε ισλαμικού κόσμου τμήμα, θελήσας να καταγράψη εν τέλει τας τοιαύτας αποκομισθείσας εντυπώσεις εν τω σημείω δε τούτω διακρίνεται των πλείστων της εποχής ομοτέχνων του, αρκεσθέντων εις την δι` εαυτούς και τας επιστημονικάς των μόνον ανάγκας γνώρισιν. Ο Μπογντάντη, εξ αντιθέτου, κατεγράψατο κατά τρόπον διεισδυτικόν, ωσεί μικροβιολόγος, πάνθ` όσα είδεν, ήκουσεν, ωσφράνθη. […] (Από τον πρόλογο του Καθηγητού ισλαμικού δικαίου Κυριάκου Θ. Νικολάου-Πάτραγα)