Οι πολλές και αλληλένδετες κρίσεις (υγειονομική, οικονομική-κοινωνική, κλιματική – για να περιοριστούμε στις πλέον εμφανείς), οι οποίες προ πολλού έχουν κυριαρχήσει στο λεξιλόγιο της καθημερινότητάς μας, συνεχίζουν να πλήττουν τη χώρα και τις ζωές των πολιτών της χωρίς να διαφαίνεται ούτε κάποια ξεκάθαρη προοπτική αποτελεσματικής και αξιόπιστης υπέρβασής τους κατά τους επόμενους μήνες ή εντός της θητείας της τωρινής Βουλής, ούτε, πολύ περισσότερο, κάποια άξια λόγου πρακτική που θα αποσκοπούσε με αξιώσεις επιτυχίας στην αποτροπή ή έστω στην απάλυνση των συνεπειών τους στο μεσοπρόθεσμο και το απώτερο μέλλον. Και βέβαια μπορεί κάποτε να προκαλεί δυσφορία ή θυμηδία η συχνή επανάληψη των όρων «κρίση» και «κρίσιμος», όμως δεν μπορεί κανείς παρά να επισημάνει ότι η «κανονικότητα» που επαγγέλθηκαν και συνεχίζουν να επαγγέλλονται σημαίνοντες πολιτικοί παράγοντες και στην οποία έσπευσαν ασμένως να πιστέψουν πολλοί αισιόδοξοι πλην τάλανες πολίτες δεν έχει πλέον νόημα παρά μόνον ως δηλωτική της μόνιμης παρουσίας και της ατέρμονης επανάληψης των πολυειδών κρίσεων. Και ανεξάρτητα από τις απόψεις και τα πιστεύω ενός εκάστου των πολιτών, κανείς εχέφρων άνθρωπος δεν μπορεί να αμφιβάλλει ότι ειδικά στην παρούσα φάση η ανάγκη εξεύρεσης λύσεων ασκεί έντονες πιέσεις στις νοητικές μας ικανότητες και τα ψυχικά μας αποθέματα.