Η ανακλαστική διαλεκτική ανθρώπου και ζώου/φύσης

Τί εἶναι ἡ ἀνακλαστικὴ διαλεκτικὴ ἀνθρώπου καὶ ζώου/Φύσης; Προκειμένου νὰ ἀπαντηθεῖ τὸ ἐρώτημα αὐτό, ἡ πραγμάτευσή μας ἐκκαλύπτεται μέσα ἀπὸ μία ρήξη· μέσα ἀπὸ τὴν ἀμετάκλητη ρήξη της μὲ πραγματεύσεις ἑδραίως θεμελιωμένες, ἢ ἀνεπίστρεπτα ἐγκλωβισμένες, στὴν ἀναπαράσταση. Εἶναι, πράγματι, τόσο ἀληθὲς ὅσο καὶ ἐναργές: Στὸ πλαίσιο τῆς πραγμάτευσής μας, ἡ σχέση μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ ζώου/τῆς Φύσης, πάντοτε στὸ ὁρισθὲν φάσμα ἀναφορᾶς της: ἀπὸ τὸν Ἐμπεδοκλῆ ἕως τὸν Nietzsche, ἐντοπίζεται ὅτι κινεῖται, κατὰ τρόπο προφανῆ καὶ ἀταλάντευτο, πέρα ἀπὸ τὴν ἀναπαράσταση. Τοῦτο, ὅμως, σημαίνει τὸ ἑξῆς: Ὅπως καταδεικνύεται μέσα ἀπὸ τὴν μελέτη μας, ἡ σχέση μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ ζώου/τῆς Φύσης, προσλαμβάνεται —στὸ αὐτὸ πάντοτε εὗρος ἀναφορᾶς της— στὸ πλαίσιο τῆς μὴ ἀναπαραστατικῆς, τῆς ἀνακλαστικῆς πρόσληψης — στὸ πεδίο τοῦ στοχασμοῦ, τοῦ ποιητικοῦ λόγου ἢ τοῦ βιώματος. Ἡ δὲ δυναμικὴ αὐτῆς τῆς μὴ ἀναπαραστατικῆς, αὐτῆς τῆς ἀνακλαστικῆς πρόσληψης, διέπεται ἀπὸ τὸ γνώρισμα τῆς διαλεκτικῆς, μιᾶς διαλεκτικῆς, ὡστόσο, οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουσας μὲ τὶς ἤδη οἰκεῖες ἐκφάνσεις τῆς ἀνα-παραστατικῆς διαλεκτικῆς (: πλατωνικῆς, ἐγελιανῆς, μαρξι[στι]κῆς, ἀντορνοϊκῆς)· στὴν παροῦσα περίπτωση, πρόκειται γιὰ μία καινοφανῆ διαλεκτική, πρωτοφανῆ ὅσον ἀφορᾶ τὴν μεταπλατωνική, δυτική, σκέψη: τὴν ἀνακλαστικὴ διαλεκτική. Τοῦτο, σύμφωνα μὲ τὴν ἔρευνά μας, ἔχει ὡς τελικὸ ἀποτέλεσμα, τὸ ἀκόλουθο γεγονός: Τὴν ἀνάδυση στὸν ὁρίζοντα, εἴτε τοῦ βιώματος εἴτε/καὶ τοῦ φιλοσοφικοῦ λόγου εἴτε/καὶ τοῦ ποιητικοῦ λόγου, αὐτοῦ τὸ ὁποῖο ὀνομάσαμε «ἀνακλαστικὴ διαλεκτικὴ ἀνθρώπου καὶ ζώου/Φύσης», μὲ τοὺς ἰδιαίτερους, δύο, τροπισμούς της, κατὰ τὴν ἐκκάλυψη τῆς παρουσίας της: αὐτὸν τῆς ἀνακλαστικῆς, αὐτοπροληπτικῆς μεταμόρφωσης καὶ ἐκεῖνον τῆς ἀνακλαστικῆς, ἑτεροπροσληπτικῆς μεταμόρφωσης τοῦ ‘ἀνθρώπου’ σὲ ‘ζῶο’/ ‘ζῶα’ ἢ σὲ μορφὴ/φαινόμενο τῆς Φύσης.