Στο κόκκινο σακίδιο

Ο βασικός κορμός του βιβλίου αποτελείται από τα πολιτικά ημερολόγια δύο περιόδων: 2019-2021 και 2012-2013.Περιλαμβάνονται επίσης και κάποια άλλα κείμενα που έχω κατά καιρούς δημοσιεύσει σε εφημερίδες την περίοδο 2019-2021 αλλά και στο περιοδικό Κάπα το 1987, και τα οποία κατά τη γνώμη μου παραμένουν επίκαιρα στη σημερινή συγκυρία και εξακολουθούν να έχουν γενικότερο ιδεολογικό ενδιαφέρον.Συμπεριλαμβάνεται ακόμα, με τη μορφή εισαγωγής, ένα εντελώς νέο κείμενο, το οποίο εξηγεί την επιλογή της παρέμβασης με τη μορφή πολιτικού ημερολογίου και εμπεριέχει αρκετά βιωματικά στοιχεία, τόσο της πολιτικής όσο και της προσωπικής μου διαδρομής.Παρότι οικονομολόγος –που ως τέτοιος έχει την τάση να εμβαθύνει σε θέματα οικονομίας– θεωρώ ότι η Αριστερά, αν θέλει να ανακτήσει την ιδεολογική, και όχι μόνο, ηγεμονία της, οφείλει να παρεμβαίνει σε μια πολύ ευρεία γκάμα θεμάτων. Γι’ αυτό και στο πολιτικό μου ημερολόγιο θα συναντήσει κανείς από αναλύσεις για τη σημασία της δημοσιονομικής πολιτικής μέχρι λογοτεχνικά κείμενα του Τζόναθαν Κόου, του Αντρέα Καμιλέρι, της Μάρως Δούκα και του Εντουάρ Λουί· από θέσεις για τις ιδιωτικοποιήσεις φυσικών μονοπωλίων μέχρι ζητήματα φύλου· από τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι την περιβαλλοντική κρίση. Στα μάτια μου, όλα είναι αλληλένδετα, αποτελούν όλα πεδία δράσης για την Αριστερά. Μένει η ματιά του αναγνώστη και της αναγνώστριας.Ευκλείδης Τσακαλώτος***Κι όπως διαβάζω, από σελίδα σε σελίδα και από ενότητα σε ενότητα, διαπιστώνω εξαρχής την ταπεινή, αυτονόητη, αδιάσειστη, αποφθεγματική προδιάθεσή του. Εκτιμώ το πηγαίο, έμφυτο αλλά και επεξεργασμένο χιούμορ του, τον τρόπο με τον οποίο εμπλουτίζει τη σκέψη του και διευρύνει τους ορίζοντές του επικοινωνώντας και συνομιλώντας δημιουργικά ως πολιτικός με την τέχνη σε όλες τις μορφές της.Από τον Πρόλογο της Μάρως Δούκα***Στην κριτική του για το Η βουή και η μανία του Γουίλιαμ Φώκνερ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ υποστήριξε ότι η τεχνική του συγγραφέα μυθοπλασίας συνδέεται πάντα με τη μεταφυσική του. Η επιλογή της μεθοδολογίας δεν είναι ποτέ ουδέτερη. Έτσι και η απόφαση να κρατάει κανείς πολιτικό ημερολόγιο, εκτός από μια ενδεχόμενη έλλειψη μετριοφροσύνης που συνοδεύεται από την πεποίθηση ότι και κάποιοι άλλοι άνθρωποι θα το βρουν ενδιαφέρον, χρειάζεται μια αιτιολόγηση. Η σύντομη, και όχι ακριβώς ταυτολογική, απάντηση είναι ότι το ημερολόγιο ως μορφή κειμένου επιτρέπει σε κάποιον να εκφράσει σκέψεις, ιδέες και επιχειρήματα με τρόπο που δεν είναι ο πιο δόκιμος για άλλες μορφές γραφής (βιβλία, άρθρα κλπ.). Η πιο μακροσκελής απάντηση συνδέεται με ορισμένες πτυχές της ζωής μου ως επαγγελματία οικονομολόγου, με τη μακρόχρονη αφοσίωσή μου σε διεπιστημονικές προσεγγίσεις και, πάνω απ’ όλα, με την ενασχόλησή μου με την αριστερή θεωρία, με τις αριστερές ιδέες και με το πώς αυτές μπορούν να γίνουν ηγεμονικές.Από την Εισαγωγή του Ευκλείδη Τσακαλώτου