Της Νοσταλγίας Και Της Ξενιτειάς

Είμαι παιδί της Κατοχής. Γεννήθηκα στο χωριό Ίκλαιναστο νομό Μεσσηνίας, ένα πανέμορφο χωριό που αριθ-μούσε περίπου χίλιους κατοίκους, και σήμερα έχουναπομείνει τριακόσιοι γέροι που ανασαίνουν ακόμα. Τότεείχαμε σχολείο, είμαστε τυχεροί, γιατί τα άλλα χωριάγύρω, δεν είχανε. Έτσι μάθαμε γραφή και ανάγνωση,αλλά εκεί σταμάτησε η μόρφωση η δική μου, γιατί δενευτύχησα για παραπέρα. Διάβαζα ό,τι τύχαινε να πέ-σει στα χέρια μου, χωρίς να ξέρω να διαβάζω. Πέρασανπολλά χρόνια χαμένου κόπου ώσπου να καταλάβω ότιτα βιβλία δεν γράφτηκαν για να περνάμε την ώρα μας,αλλά γιατί κάτι θέλουν να μας πουν. Η γνωριμία μουμε την ποίηση είναι περιστασιακή, κι εκεί που άρχισα κιεγώ κάτι να μαθαίνω, έπρεπε να φύγω από την Ελλάδα.Την εποχή που η μετανάστευση αποτελούσε ευλογία γιατην Ελλάδα, ακολούθησα έναν από τους αδελφούς μουστις περιπέτειες της ξενιτειάς. Έζησα τη ζωή του μετα-νάστη στη Γερμανία, κι από εκεί έφυγα για την Αμερικήτο 1968, όπου ζω και σήμερα. Η δουλειά μου ήτανε χει-ρωνακτική. Το ταπεινό επάγγελμα της μοδίστρας μουεξασφάλιζε τα προς το ζην. Στα λίγα περιθώρια που μουάφηνε ο μόχθος της καθημερινής βιοπάλης, έριχνα στοχαρτί τις ανησυχίες μου, σαν μια διέξοδο φυγής από τηνκαθημερινή ρουτίνα. Έτσι γράφτηκαν αυτά που έγραψα,και δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα μπορούσαν να δουν τοφως της δημοσιότητας…http://www.lexitipon.gr/product/432/tis-nostalgias-kai-tis-xeniteias.html