Ζωή από χαρτί

Νοίκιασε εκεί μια παλαιολιθική μονοκατοικία πάνω στον Περιφερειακό να βλέπει από κοντά την Θεά Αθηνά. να προσπαθεί να μεταφέρει τον βράχο στην Ακρόπολη και εκείνος να της πέφτει απ` τα χέρια, και να γεννά την ιστορία ενός λόφου που μοιάζει με βυζί και που τελικά λόγω ομοιότητας οι Πελασγοί ονόμασαν Λουκαμπέτου. Άβυζη και στερημένη η Αριάδνη από στήθος μητρικό, βρήκε τοποθεσία κατάλληλη ν` απολαμβάνει καθημερινά την ανάβασή της πάνω στο βραχώδες βυζί της Αθήνας και να βλέπει την Ανατολή… Κάποιες φορές μια σκέψη αστραπή ηλέκτριζε τον εγκέφαλό της. Κι η μάνα της κάποτε, ως φοιτήτρια του Εθνικού θεάτρου, μια ανάλογη διαδρομή θα έκανε, ξεκινώντας ακριβώς λίγα μέτρα πιο πέρα, στο διπλανό λοφάκι των Εξαρχείων. Τρόμαζε στην σκέψη ότι δεν πήγε και πολύ πιο μακριά από εκείνην και ότι βημάτιζε με παρόμοια βήματα στους δρόμους της Αθήνας. Σύγκρυο δυνατό εκείνο το ρημάδι το “ίσως της έμοιαζε λιγάκι”. Τι θα πει της έμοιαζε; Άκου, της έμοιαζε; Είναι δυνατόν να μοιάζεις σ` ό,τι μισείς;