Δημόσια υγεία και μακρόβιοι της αρχαιότητας

Τα στοιχεία για μακρόβιους ανθρώπους της αρχαιότητας αφορούν, δυστυχώς μόνο στον ανδρικό πληθυσμό και σχεδόν αποκλειστικά σε επώνυμους πολιτικούς, φιλόσοφους, ποιητές, ρήτορες κ.ά., όχι σε κοινούς θνητούς. Ο Αριστοτέλης με την αδιαμφισβήτητη αυθεντία του συνέβαλε στο να θεωρούνται επί αιώνες οι γενικεύσεις του και οι προκαταλήψεις για τις γυναίκες ως παγκόσμιες αλήθειες. Ακόμη και σήμερα η κυρίαρχη αντίληψη για τις γυναίκες δεν είναι θετική ούτε στον δυτικό κόσμο. Συνηθίζουμε να αποκαλούμε τους μακρόβιους ανθρώπους κορακοζώητους, μολονότι τα κοράκια δεν ζουν περισσότερα από 15 χρόνια, υπάρχουν πτηνά που φθάνουν τα 20 και τα 30 χρόνια, όπως τα καναρίνια και οι χήνες, για να μην αναφερθώ σε μεγάλα αιωνόβια και υπεραιωνόβια ζώα όπως χελώνες και φάλαινες. Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η μέγιστη διάρκεια ζωής σχετίζεται με τη δυνατότητα ανανέωσης των κυττάρων, που στην περίπτωση των ανθρώπων δεν ξεπερνά τα 120 έτη. Η ανάλυση δημογραφικών δεδομένων παγκοσμίως έδειξε, ότι παρεμβάσεις με στόχο την επιμήκυνση του μέσου όρου ζωής των ανθρώπων (του προσδόκιμου ζωής) δεν έχουν θετικό αποτέλεσμα μετά την ηλικία των 100 ετών. Ο μέσος όρος ζωής κάθε είδους (species) στη γη είναι προκαθορισμένος από φυσικούς και γενετικούς παράγοντες, μπορεί ωστόσο να παραταθεί εφόσον βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης. Σε ορισμένα εξημερωμένα οικόσιτα ζώα, το προσδόκιμο ζωής διπλασιάζεται ή υπερδιπλασιάζεται, όπως στη γάτα και τον σκύλο. Κανένα έμβιο ον δεν κατάφερε να κερδίσει την αθανασία, εκτός από την υδρόζωη μέδουσα τσούχτρα “Turritopsis dohrnii” που σε κάποια φάση του βίου της επιστρέφει αυτόματα στο αρχικό στάδιο εξέλιξής της, ξεκινώντας νέα περίοδο ενηλικίωσης ως ένας αθάνατος οργανισμός σε επαναλαμβανόμενη νεότητα.