Η μικρασιατική καταστροφή έχει χαρακτηριστεί, ίσως όχι άδικα, ως η μεγαλύτερη εθνική ήττα για τον ελληνισμό. Η Καθημερινή ανέλαβε να εκφράσει τη δική της «αλήθεια», να υποδείξει την ενδεδειγμένη πολιτική, κυρίως, να καταγγείλει στο πλαίσιο μιας αδυσώπητης πολεμικής τις πράξεις και τις παραλείψεις του αντιπάλου. Η οξύτητα των κρίσεών της ήταν απολύτως συνυφασμένη με την οξύτητα των πολιτικών αντιπαραθέσεων της εποχής.
Θύτης και θύμα ενός αενάως αναπαραγόμενου και αυτοτροφοδοτούμενου φανατισμού, βρέθηκε με την αρθρογραφία της στο επίκεντρο της εμφύλιας διαμάχης. Και από το πρώτο έτος της κυκλοφορίας της η πολιτική της ορμή ήταν δεδομένη και αναγκαία, εφ’ όσον ήθελε να υπολογίζεται στα σοβαρά από φίλους και αντιπάλους. Ο ρόλος της στη διαμόρφωση της πολιτικής γραμμής της παράταξης που υποστήριζε δεδομένος και καταλυτικός. Συχνά ο παραταξιακός προσανατολισμός και η προσήλωση σε πολιτικά πρόσωπα δεν της επέτρεψαν να αντικρίσει και να ερμηνεύσει τα γεγονότα με ψυχραιμία. Αλλά αυτό το τελευταίο έλειπε από το σύνολο του Τύπου, καθώς οι δημοσιογραφικές γραφίδες είχαν σφυρηλατηθεί στο αμόνι της κομματικής αφοσίωσης.
Αλλά και έτσι –ή ίσως για αυτόν το λόγο– συνιστά μια από τις καλύτερες ιστορικές πηγές, που φωτίζουν με τον τρόπο τους τη μια πλευρά των μεγάλων ιστορικών γεγονότων. Και έτσι αξίζει να την μελετήσουμε, φυσικά μακριά από τους εύκολους και υπεραπλουστευτικούς χαρακτηρισμούς περί «προδοτών», «πατριωτών» και άλλων τινών ηχηρών παρομοίων.
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.