Η αριστερά ως τραγωδία

“Δεν θα υπάρξει μέλλον χωρίς πόλεμο, φτώχεια, μαλθουσιανούς πανικούς, τυραννία, κτηνωδίες, τάξεις, νεκρό χρόνο και όλα τα δεινά που βαραίνουν τη σάρκα, διότι δεν θα υπάρξει μέλλον – τελεία. Μόνο ένα παρόν στο οποίο η αριστερά (πάντα πολιορκούμενη και περιθωριοποιημένη, πάντα -και περήφανα- ένα πράγμα του παρελθόντος) θα πασχίζει να συγκεντρώσει το “υλικό για μια κοινωνία” που ο Νίτσε θεωρούσε ότι έχει χαθεί από προσώπου γης. Και αυτό είναι συνταγή για πολιτική, όχι για ησυχασμό: για μια αριστερά που θα μπορεί να κοιτάζει τον κόσμο κατάματα”. (T. J. Clark)”Πρέπει πράγματι να σκεφτόμαστε την πολιτική σε τραγικό τόνο, αρνούμενοι την ανοσία των πολιτικών ιδεών απέναντι στις αντιφατικές μορφές της πραγμάτωσής τους, αλλά αυτό μπορούμε να το κάνουμε μόνο αν συνδέσουμε το τραγικό με την ιστορική μορφή της συλλογικής δράσης, όχι με το αμετάβλητο της ανθρώπινης φύσης. Για τον σκοπό αυτό χρειάζεται να αντισταθούμε στον πειρασμό να δούμε το τραγικό ως τρόπο για να παραιτηθούμε από κάθε απόπειρα να σκεφτόμαστε δομικές αιτιότητες και πολιτικές στρατηγικές. Η τραγωδία δεν χρειάζεται να συνδέεται με το είδος στρατηγικού και επιστημολογικού μηδενισμού που εξορίζει την ιδέα μπροστά στην περίπλοκη πραγματικότητα της κοινωνικής και πολιτικής καταστροφής”. (Alberto Toscano)