Το τέλος του αναρχισμού

Ένας αναρχικός υπήρξε «ο πρώτος που ξεσηκώθηκε» ενάντια στην αφήγηση για την ενοχή του Ντρέιφους. Ένας αναρχικός, από εκείνους που είχαν ωθήσει τον αναρχικό λόγο έως τις πιο ριζοσπαστικές συνδηλώσεις του, μέσω της συνάντησης με μια αντίληψη για τη γλώσσα κατά την οποία η μόνη εφικτή αλήθεια έγκειται στην απουσία κάθε αναπαράστασης: του συμβολισμού. Η συνάντηση αυτή εξηγείται από μια κοινή αντίσταση στην αρχή της αναπαράστασης, με έμβλημα την αναρχική (υποτίθεται) βομβιστική ενέργεια: μια πράξη καθαρά συμβολική, που ο αυτουργός της είναι απών ενώ η μόνη πραγματική της επίπτωση είναι η άρνηση της αναπαράστασης μέσω της ταυτόχρονης εξάλειψης του αναπαριστώμενου (του αντικειμένου που καταστρέφεται) και του αναπαριστώντος (της ίδιας της βόμβας).Αν ο 20ός αιώνας δεν σηματοδοτεί το τέλος των βομβιστικών επιθέσεων, πάντως εκείνος που ενσάρκωνε αρχικά την παράδοξη λογική τους εξαφανίζεται, αφήνοντας διάσπαρτα τα στοιχεία που συγκροτούσαν μετωνυμικά την άλλοτε τρομακτική μορφή του. Ο αναρχικός του 19ου αιώνα γινόταν αντιληπτός ως ανεξιχνίαστος. Το ότι τον φαντάζονταν ως αυτουργό της πράξης τον απέκλειε από κάθε πλαίσιο κατανόησης – εξ ου και ο τρόμος. Ιδιαίτερο προνόμιο του αναρχισμού, επομένως, και, όταν τελικά θα ευτελιστεί η εικονολογία του, αντίστοιχη εξάλειψη αυτού που είναι η αληθινή «τρομοκρατία».